Blog Details

Πώς θεραπεύεται η θλάση;

Η θλάση ορίζεται ως η ρήξη των μυϊκών ινών που μπορεί να προκληθεί από υπερβολική σύσπαση, υπερβολική διάταση ή άμεσο τραυματισμό του μυ, από εξωτερικό παράγοντα. Είναι ένας κοινός τραυματισμός των αθλητών.

Τα συνήθη συμπτώματα της θλάσης περιλαμβάνουν πόνο, έντονη σύσπαση των μυών, πρήξιμο και σε μεταγενέστερο στάδιο, μελανιές, καθώς και αδυναμία στην εκτέλεση κινήσεων του τραυματισμένου μυ. Σε περίπτωση θλάσης, είναι σημαντικό να διακόπτεται άμεσα η αθλητική δραστηριότητα, καθώς η συνέχισή της μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω ζημιά των μυϊκών ινών.

Κατηγορίες θλάσεων

Οι θλάσεις κατατάσσονται σε 3 κατηγορίες:

1. Θλάση πρώτου βαθμού: Πρόκειται για μια απλή διάταση των μυϊκών ινών, που συνοδεύεται από πόνο και μειωμένη λειτουργικότητα στην περιοχή κατά την άσκηση.
2. Θλάση δευτέρου βαθμού: Χαρακτηρίζεται από μερική ρήξη των μυϊκών ινών, έντονο μυϊκό σπασμό, αιμάτωμα και οίδημα στην τραυματισμένη περιοχή, γεγονός που μειώνει την ελαστικότητα του μυός.
3. Θλάση τρίτου βαθμού: Αναφέρεται σε πλήρη ρήξη του μυός, συνοδευόμενη από εκτεταμένο αιμάτωμα και σημαντική μείωση της κινητικότητας του μυός.

Οι πιο συχνές θλάσεις στα κάτω άκρα περιλαμβάνουν τις θλάσεις στους οπίσθιους μηριαίους, στους τετρακέφαλους και στους γαστροκνήμιους.

Στα άνω άκρα, θλάσεις παρατηρούνται συχνότερα στο δικέφαλο βραχιόνιο, στον δελτοειδή, στον υπερακάνθιο (μέλος των στροφέων του ώμου) και στον τρικέφαλο βραχιόνιο. Επίσης, συχνές είναι οι θλάσεις των κοιλιακών μυών, οι οποίες συνήθως απαιτούν μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης.

Αίτια δημιουργίας θλάσης

Οι μύες μπορεί να τραυματιστούν με δύο τρόπους: από άμεσο κτύπημα ή από υπερβολική διατατική φόρτιση. Αυτοί οι τραυματισμοί προκαλούν ρήξη μυϊκών ινών, που μπορεί να φτάσει μέχρι την πλήρη διατομή του μυός, και δημιουργία αιματώματος.

Το συνηθέστερο αίτιο θλάσης είναι ο τοπικός τραυματισμός στην περιοχή των μυών ή στη μυοτενόντιο περιοχή κοντά στις αρθρώσεις. Άτομα που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες είναι πιο επιρρεπή σε θλάσεις. Επίσης, όσοι έχουν υποστεί θλάσεις στο παρελθόν είναι πιο πιθανό να υποστούν ξανά θλάσεις στην ίδια περιοχή.

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης μυϊκής θλάσης:

• Μυς κακώς προετοιμασμένος λόγω ανεπαρκούς εκγύμνασης ή πλημμελούς προθέρμανσης πριν από την άσκηση.
• Αδύναμος μυς εξαιτίας προηγούμενου τραυματισμού και ανεπαρκούς αποκατάστασης.
• Ουλώδης ανελαστικός ιστός στον μυ στο σημείο προηγούμενης θλάσης.
• Μυς που έχει υπερφορτωθεί και έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο κόπωσης.
• Σφιχτοί μύες ή μύες που έχουν εκτεθεί σε ψύχος τραυματίζονται ευκολότερα.

Η προφύλαξη κατά τη διάρκεια των αθλητικών δραστηριοτήτων και η ενίσχυση των περιοχών (ιστορικό θλάσεων) με ελαστικούς επιδέσμους μπορούν να μειώσουν την πιθανότητα τραυματισμού των μυών.

Συμπτώματα του τραυματισμού της θλάσης

Τα συμπτώματα της μυϊκής θλάσης ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Η ρήξη των μυϊκών ινών οδηγεί σε διαρροή αίματος, που συσσωρεύεται στους ιστούς και σχηματίζει αιμάτωμα, το μέγεθος του οποίου εξαρτάται από τη βαρύτητα της κάκωσης. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος κατά την ανάπαυση, ο οποίος επιδεινώνεται με την προσπάθεια κίνησης του τραυματισμένου μυός και συνοδεύεται από λειτουργική ανικανότητα, καθιστώντας δύσκολη τη χρήση του επηρεασμένου μυός.

Θλάσεις συμβαίνουν πιο συχνά στην περιοχή όπου ο μυς συνδέεται με τον τένοντα και λιγότερο στη βασική μάζα του μυός. Τα κύρια συμπτώματα σε αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνουν άμεσο πόνο, τοπική ευαισθησία, πρήξιμο (οίδημα), καθώς και περιορισμό της κίνησης στις κοντινές αρθρώσεις. Συχνά παρατηρείται άμεσα εκχύμωση (μελάνιασμα) στην περιοχή του τραυματισμού, η οποία ονομάζεται αιμάτωμα.

Τι περιλαμβάνει η διαδικασία της διάγνωσης;

Η διάγνωση των μυϊκών θλάσεων γίνεται κυρίως μέσω της κλινικής εξέτασης. Τα τελευταία χρόνια, η χρήση υπερηχογραφίας και μαγνητικής τομογραφίας έχει ενισχύσει αυτήν τη διαδικασία, βοηθώντας κυρίως στον προσδιορισμό της έκτασης και της έντασης του τραυματισμού.

Η αντιμετώπιση της θλάσης τι περιέχει;

Η αντιμετώπιση των μυϊκών θλάσεων ξεκινά με συντηρητικές μεθόδους, οι οποίες περιλαμβάνουν τις εξής προσεγγίσεις:

1. Περίδεση του μυός (άνω ή κάτω άκρο) με ελαστικό επίδεσμο.
2. Χρήση ναρθήκων ανάπαυσης για την περιορισμένη κίνηση του τραυματισμένου μυ.
3. Χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για τη μείωση της φλεγμονής και του πόνου.
4. Τοποθέτηση πάγου τις πρώτες ημέρες μετά τον τραυματισμό για ανακούφιση από τον πόνο και τη μείωση του οιδήματος.
5. Φυσικοθεραπεία για την επαναφορά και την ενίσχυση του τραυματισμένου μυ, εάν είναι απαραίτητο.

Στις περιπτώσεις θλάσεων δεύτερου και τρίτου βαθμού, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι απαραίτητη, όπως η συρραφή του μυός.

Η φυσικοθεραπεία εφαρμόζεται με στόχο τη μείωση του οιδήματος και του πόνου μέσω μεθόδων όπως TECAR, ρεύματα TENS, διασταυρούμενα ρεύματα και κρυοθεραπεία τις πρώτες 24 ώρες. Ακολούθως, επιδιώκεται η αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος στο σημείο της βλάβης με TECAR, υπέρηχο, θερμά επιθέματα, διαθερμίες και laser, προκειμένου να παρασχεθούν θρεπτικά στοιχεία για την επούλωση.

Ακολουθεί πρόγραμμα διατατικών ασκήσεων για την ενδυνάμωση του τραυματισμένου μυ και στη συνέχεια, ισοτονικές ασκήσεις για περαιτέρω ενίσχυση. Τέλος, εφαρμόζονται εξειδικευμένες ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και νευρομυϊκής συναρμογής για την ασφαλή επιστροφή στην καθημερινή δραστηριότητα.